مقدمه: عفونت های بیمارستانی از علل مهم مرگ و میر و صرف هزینه می باشد. لذا ضروری است که با شناسایی منابع آلودگی، عفونت ها را تحت کنترل در آوریم. بدین منظور با توجه به آمار روز افزون اعمال جراحی و خطرات آلودگی ناشی از به کارگیری وسایل و دستگاه های بیهوشی این بررسی انجام گرفت. هدف از مطالعه تعیین آلودگی باکتریال لوله های خرطومی دستگاههای بیهوشی در اتاق های عمل جراحی بود.روش بررسی: این مطالعه از نوع توصیفی - تحلیلی بود که در بیمارستان های آموزشی تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد انجام گرفت. تعداد نمونه 440 مورد بود که در طول هفته از قسمتهای مختلف لوله های خرطومی بعد از اتمام بیهوشی توسط سوآب استریل مرطوب تهیه و به محیط کشت منتقل می شد. در روز پنج شنبه هر هفته نیز نمونه ای از قسمتهای مختلف لوله بعد از ضدعفونی آنها با محلول ساولن 1:30 به روش فوق فراهم می گردید. در نهایت پس از 24 ساعت محیط های کشت از نظر رشد کلنی بررسی و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: نتایج حاصله نشان داد از کل 440 نمونه گرفته شده 297 مورد (%80.7) قبل از ضدعفونی و 46 مورد (%63.87) بعد از ضدعفونی بدون آلودگی بودند و 71 مورد (%19.29) قبل از ضدعفونی و 26 مورد (%36.1) بعد از ضدعفونی آلوده بودند.نتیجه گیری: نمونه گیری و کشت از وسایل و تجهیزات مورد استفاده در بیمارستان یکی از مهمترین اقدامات در شناسایی و کنترل عفونتهای بیمارستانی است. نتایج به دست آمده از این بررسی نشان داد که درصد آلودگی باکتریال حدود %22 موارد بوده است. لذا پیشنهاد می گردد فیلترهای آنتی باکتریال قبل از تکه Y شکل لوله های ماشین بیهوشی نصب گردیده و حتی الامکان لوله های خرطومی یکبار مصرف جایگزین لوله های رایج شود، به علاوه تحقیقات گسترده تری در زمینه تاثیر مواد ضدعفونی کننده متنوع ضروری به نظر می رسد.

باد کردن کاف لوله تراشه موجب مهر و موم شدن آن در داخل تراشه و در نتیجه ایجاد سرفه و واکنش نسبت به لوله تراشه می شود که در طول خروج از بیهوشی عمومی یکی از شایع ترین معضلات علم بیهوشی محسوب می شود هدف از انجام این مطالعه بررسی اثر پرکردن کاف لوله تراشه یا لیدوکایین به عنوان مخزن به منظور بی حس کردن مخاط و کاهش واکنشهای خروج از بیهوشی است.90 بیمار با ASA یک و دو که قرار بوده تحت بیهوشی عمومی برای جراحی انتخابی قرار گیرند به یک مطالعه آینده نگر، تصادفی شوده، دوسوکور وارد و به سه گروه تقسیم شدند (هر گروه 30 نفر). پس از لوله گذاری تراشه با لوله کافدار، در یک گروه کاف لوله تراشه با 5 سی سی از محلولهای نرمال سالین 0.9% (گروه N)، در گروه دوم لیدوکایین 4% (گروه LB) و گروه سوم یا 4 سی سی لیدوکایین 4% و 1 سی سی بی کربنات سدیم (گروه Lb) پر شد. پس از خارج کردن لوله در هنگام بیداری و بازگشت واکنشهای راه هوایی فشار متوسط شریانی، ضربان قلب، شیوع و شدت بروز باکینگ و شیوع گلودرد توسط یک ناظر بی طرف بررسی شد. اطلاعات توسط آزمون های آمار آنالیز واریانس یک طرفه (ANOVA) و استیودنت تی تست و آزمون کروسکال- والیس مورد بررسی قرار گرفتند.سه گروه از لحاظ عوامل دموگرافیک تفاوت معنی دار نداشتند (0.005<P). افزایش فشار متوسط شریانی، ضربان قلب به بیش از 20% پایه، شیوع باکینگ شدید و شیوع گلودرد به ترتیب در گروههای لیدوکایین- بیکربنات، لیدوکایین از گروه نرمال سالین کمتر بود (0.05>P).پر کردن کاف لوله تراشه با لیدوکایین به همراه بیکربنات یا به تنهایی موجب کاهش باکینگ و تغییرات همودینامیک می شود.

در این تحقیق به منظور بررسی تاثیر انواع مختلف لوله سقوط بر نحوه پراکنش بذور از یک خطی کار مدل جاندیر اتصال سه نقطه با چرخ های حامل انتهایی جهت انجام آزمایش ها استفاده گردید. در این پژوهش بر خلاف دستگاه سکوی اندازه گیری آزمایشگاهی پراکنش بذر )تسمه آغشته به گریس(، از سطح آزمایشی ثابت )نایلون آغشته به گریس( و بذر کار متحرک استفاده شد. ارزیابی ها به شکل آزمایش فاکتوریل 3×4 در قالب طرح کاملا تصادفی در سه تکرار صورت گرفت. فاکتور اول نوع لوله سقوط در چهار سطح )لوله سقوط تلسکوپی 2 تکه، لوله سقوط تلسکوپی 3 تکه، لوله سقوط مارپیچی و لوله سقوط خرطومی( و فاکتور دوم سرعت پیشروی با سه سطح (5، 7و 9 کیلومتر در ساعت) بود. تاثیر این دو فاکتور بر روی میزان پراکنش طولی و عرضی بذر گندم مورد ارزیابی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل آماری نشان داد که اثر تیمارهای مختلف بر روی میزان پراکنش طولی )شاخص (SDR معنی دار نبوده است که مهمترین دلیل این امر ریزش زیاد و مداوم بذور از موزع در خطی کارها می باشد که اثر فعل و انفعالات داخلی طولی سقوط را از بین می برد. با این وجود در سرعت 5 کیلومتر در ساعت لوله سقوط تلسکوپی 2 تکه نسبت به انواع تلسکوپی 3 تکه و مارپیچی از نظر میزان پراکنش طولی اختلاف معنی داری نشان داد و بهتر از بقیه عمل کرد. اثر سرعت پیشروی بر روی میزان پراکنش عرضی بذور در سطح 99 درصد معنی دار بود که مهمترین علت در پایین بودن میزان پراکنشی عرضی در لوله های سقوط خرطومی و معنی دار بودن آن با سایر لوله ها مربوط به شکل و ساختار این نوع از لوله هاست. در کل لوله سقوط خرطومی در سرعت 7 کیلومتر در ساعت به شرط هموار بودن زمین دارای بهترین نتایج بوده و جهت استفاده بر روی خطی کارها قابل توصیه می باشد.

سابقه و هدف: با توجه به شیوع لوله گذاری مشکل و عوارض شناخته شده آن و نظر به گزارشات متفاوت از قدرت روشهای تشخیصی، این تحقیق بر روی بیماران کاندیدای اعمال غیر اورژانس در بیمارستانهای شهدای تجریش و امام حسین (ع) در سال 80-1379 انجام گرفت. مواد و روشها: تحقیق به روش کارآزمایی بالینی و از نوع تشخیصی روی تعداد 400 بیمار انجام گرفت. بر اساس شاخص های 1- طول راموس فک تحتانی 2- مالمپاتی 3- فاصله تیرویید تامنتوم استخوان چانه 4- باز شدگی مفصل اطلسی - پس سری 5- باز کردن دهان 6- جابجایی فک تحتانی، لوله گذاری مشکل مشخص و ارزش پیش بینی مثبت و ارزش پیش بینی منفی و همچنین حساسیت و ویژگی هر یک از شش تست فوق تعیین گردید. یافته ها: تحقیق روی 400 نفر در سنین 15.3± 35.7 سال که 59%، مرد و 41%، زن بودند، انجام گرفت. ارزش پیش بینی مثبت و منفی تست جابجایی فک تحتانی به ترتیب 13.6% و 98% بود، در تست طول راموس فک تحتانی 9% و 100%، باز شدگی مفصل اطلسی پس سری 4.4 و 85.8، باز شدن دهان 2.3 و 85.9، فاصله تیرویید تامنتوم فک تحتانی 3.5 و 91.2 و در تست مالمپانی 61.1 و 98.9% بوده است. نتیجه گیری و توصیه ها: هیچ یک از تستهای فوق به تنهایی قادر به تشخیص لوله گذاری مشکل نیستند و تحقیق روی راه حل های دیگر توصیه می شود.

زمینه و هدف: هدف از انجام این مطالعه مقایسه مقاومت و کمپلیانس دینامیک راه هوایی بین لوله تراشه کافدار و لوله لارنژیال، در بیهوشی داخل وریدی کامل می باشد. امروزه کاهش مقاومت راه هوایی و بهبود کمپلیانس دینامیک (به معنای پذیرش ریه های بیمار در مقابل ورود هوا با فشار مثبت ) حین تهویه مکانیکی، خواه در بخش مراقبت های ویژه و خواه در حین بیهوشی عمومی و به خصوص در بیمارانی که دچار مشکلات ریوی هستند، یک هدف مطلوب جهت کنترل وضعیت همودینامیک و جلوگیری از باروترومای ریوی بیمار می باشد. از طرفی کنترل راه هوایی حین عملیات احیا قلبی ریوی و یا برقراری راه هوایی در بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه و نهایتاً بیماران حین بیهوشی که نیاز به لوله گذاری تراشه دارند، خود مستلزم پذیرش صدمات ناشی از لارنگوسکوپی است و در عین حال نیاز به پرسنل ورزیده و تعلیم دیده دارد. هدف از این مطالعه استفاده از روشی است که نیازمند پرسنل ورزیده و لارنگوسکوپی نباشد و از طرف دیگر مقاومت راه هوایی و کمپلیانس دینامیکی نزدیک به روش استاندارد موجود که همان لوله تراشه کافدار می باشد، داشته باشد. روش بررسی: مطالعه انجام شده از نوع کـارآزمایی بالینی(Clinical trial) بود و تـعداد 34 بیمار (22 مرد و 12 زن ) با میانگین سنی 4/12 ± 1/33 سال که حداقل سن 16 سال و حداکثر سن 53 سال داشتند تحت بررسی قرار گرفتند. این بیماران جزو ASA کلاس I یا II بوده و کاندید عمل جراحی ارتوپدی بودند (عمل ارتوپدی از جهت به حداقل رسانیدن ریسک آسپیراسیون انتخاب شده بود). برای انتخاب این بیماران نیز از روش تصادفی ساده استفاده شد. بیماران با روش (TIVA=Total Intravenus Anesthesia) (به این معنا که تمام داروهای مورد استفاده در بیهوشی به صورت وریدی استفاده شده است ) بیهوش شده و برای این کار از پروپوفل به عنوان داروی بیهوشی و فتنانیل به عنوان داروی ضد درد و پاولن(Pancrunium) برای شل کردن بیمار استفاده شد . ضمناً پاولن به این دلیل که حداقل آزادسازی هیستامین را دارد و لذا روی مقاومت راه هوایی بی تأثیر می باشد، استفاده شد. جهت اندازه گیری مقاومت راه هوایی و کمپلیانس دینامیک، دستگاه NICOM به کار رفت که اندکس های مورد مطالعه را بر اساس 2CO موجود در هوای بازدمی اندازه می گیرد. یافته ها: نتایج به دست آمده به کمک آزمون آماری t سنجش شد. در نتایج به دست آمده مشاهده شد تفاوت معنی داری )05/0< p ( بین میانگین مقاومت راه هوایی در لوله تراشه (55/1 ± 38/7) و در لوله لارنژیال (87/3 ± 35/34) وجود دارد، پس مقاومت راه هوایی در لوله لارنژیال بالاتر است . تفاوت معنی دار بین کمپلیانس دینامیک راه هوایی در لوله تراشه (06/7 ± 55/44) و لوله لارنژیال (54/4 ± 08/26) وجود دارد، به این معنا که کمپلیانس دینامیک لوله لارنژیال پایین تر است . همین طور تفاوت معنی دار آماری بین برون ده قلبی بین دو لوله وجود دارد، به این صورت که در لوله تراشه برون ده (207/0 ± 37/5) و در لوله لارنژیال (34/0 ± 605/4) می باشد، به این معنا که برون ده قلبی در لوله لارنژیال پایین تر است . نتیجه گیری: از مطالعه انجام شده مشخص می شود، اگر چه لوله لارنژیال به عنوان یک جایگزین مناسب در موارد لوله گذاری مشکل یا در موارد احیاء قبلی ریوی مناسب است ولی با توجه به مقاومت بالای راه هوایی و کمپلیانس دینامیک پایینی که ایجاد می کند، از یک طرف باعث افت برون ده قلبی و از طرفی در بیماران ریوی باعث آسیب ریوی می شود، پس روش مناسبی به عنوان جایگزین لوله تراشه در تمام موارد نمی باشد.

سابقه و هدف: لوله حنجره ای یک بار مصرف و لوله حنجره ای چند بار مصرف دو ابزار نسبتا جدید، برای نگهداری راه هوایی طی تهویه کنترله در هنگام بیهوشی عمومی هستند. هدف این پژوهش مقایسه کارآیی LTD و LTR در ایجاد و حفظ راه هوایی ایمن است.مواد و روش ها: در مورد 100 نفر بیمار با سنین بین 65-15 سال که تحت عمل جراحی سرپایی انتخابی قرار گرفته و از لحاظ وضعیت بیماری درجه ASA یک، دو و سه بودند به طور تصادفی از لوله حنجره ای یک بار مصرف «پنجاه نفر» و لوله حنجره ای چندبار مصرف «پنجاه نفر» برای حفظ راه هوایی استفاده شد. پس از القای بیهوشی این دو وسیله جاگذاری شد. راحتی جاگذاری، کیفیت فشار راه هوایی، تغییرات فشار داخلی کاف، دید فیبراپتیک و عوارض حلقی پس از عمل بررسی شدند.یافته ها: میزان موفقیت جاگذاری دو وسیله در اولین و دومین اقدام به لوله گذاری در هر دو گروه قابل مقایسه بود: (90% در مقابل 96% و 96% در مقابل 98% به ترتیب در گروهی که لوله حنجره ای یک بار مصرف گذاشته شده بود و در گروهی که لوله حنجره ای چند بار مصرف استفاده شده بود).در گروه لوله حنجره ای یک بار مصرف در مورد دو بیمار قادر به ایجاد و حفظ تهویه با این وسیله ها نشدیم و این بیماران لوله گذاری داخل تراشه شدند.زمان اقدام به لوله گذاری تا تثبیت لوله پس از اطمینان از امکان تهویه کافی، به ترتیب 50.9±2.2 ثانیه و 47±2.5 ثانیه برای لوله حنجره ای یک بار مصرف و لوله حنجره ای چند بار مصرف طول کشید. بیماران در مورد عوارض حلقی پس از عمل مورد سوال قرار گرفتند. عوارض حلقی در هر دو گروه شیوع تقریبا یکسانی داشت.نتیجه گیری: هر دو وسیله می توانند راه هوایی ایمن ایجاد کنند. هر دو وسیله کارآیی بالینی مشابه دارند و جاگذاری آنها راحت است.

هدف: هدف از این بررسی مقایسه دو روش بی هوشی عمومی و بی حسی موضعی با لیدوکایین در عمل بستن لوله های رحم می باشد.روش کار: این یک مطالعه مقطعی است که در آن 40 داوطلب زن مراجعه کننده به مرکز آموزشی- درمانی استاد مطهری جهرم جهت بستن لوله های رحمی در سال 1380 بررسی شد. این بیماران به دو گروه 20نفره با شرایط یکسان تقسیم شدند، در یک گروه بیهوشی عمومی و در گروه دیگر20 سی سی لیدوکائین 1% زیر پوست و بالای سمفیزیس پوبیس بصورت اینفیلتراسیون تزریق نموده و حدود پنج دقیقه بعد با اطمینان از بیحسی،لاپاراتومی انجام شد و پس از بازشدن صفاق، میزان 20 سی سی لیدوکائین 1% از طریق کاتتر در هر طرف آدنکس پاشیده شد40cc)  هر دو طرف). بعد از سه دقیقه و اطمینان از بیحسی داخل صفاقی عمل بستن لوله به روش Pomeroy انجام گردید. (کلیه مراحل با رضایت آگاهانه بیمار صورت گرفته است.)یافته ها: پس از خاتمه عمل در بیماران دریافت کننده لیدوکایین داخل صفاقی درد کمتر از بیماران بیهوشی عمومی بوده است.اختلاف بین میانگین طول مدت زمان عمل جراحی در هر دو گروه معنی دار بوده و طول عمل جراحی در دو روش بیحسی داخل صفاقی بیشتر از روش بیهوشی عمومی گزارش شده است. گروه بیحسی داخل صفاقی نسبت به گروه بیهوشی عمومی به استفراغ کمتری دچار شدند. همچنین میانگین مدت زمان بی دردی پس از عمل در گروه بیحسی داخل صفاقی هفت ساعت و در بیهوشی عمومی یک ساعت بود.نتیجه گیری: تهوع، استفراغ و درد بلافاصله بعد از خاتمه عمل شایعترین عوارض بعد از عمل هستند و در گروه بیحسی داخل صفاقی بطور معنی داری کمتر از گروه بیهوشی عمومی بوده است، (تمامی اختلافات در مقایسه با گروه کنترل معنی دار می باشد) بنابراین روش بیحسی داخل صفاقی لیدوکائین به عنوان روشی با عوارض و هزینه کمتر و رضایت مندی بیشتر می تواند در عمل جراحی بستن لوله های رحمی مورد استفاده قرار گیرد.

مقدمه: یکی از راه های اکسیژناسیون و تهویه بیماران حین بیهوشی عمومی استفاده از لوله CPT است. مزایای لوله CPT برماسک این است که گاهی استفاده از ماسک صورت مشکل و نگهداری آن خسته کننده است و به علت درگیر بودن دستها، قدرت تحرک و مانور را از آنستریولوژیست سلب می کند و نشت گازهای بیهوشی از کنار ماسک می تواند سبب آلودگی اطاق گردد، همچنین فشار ماسک بر صورت می تواند آسیب بافتهای نرم و اعصاب گردد و در مواردی قرار دادن لوله تراشه مشکل و یا اصولاً غیرممکن است لذا از لوله CPT می توان به عنوان جایگزین ماسک صورت یا لوله تراشه استفاده کرد.مواد و روشها: در این مطالعه برای بررسی کارآیی لوله CPT در تهویه بیماران کلاس II ‚ASA I که در حین بیهوشی عمومی نیاز به تنفس کنتروله نداشتند، بطور تصادفی در 2 گروه با لوله CPT و لوله تراشه قرار داده شدند و اندکسهای تنفسی و تهویه بیماران که عبارت بود از : (1 حرکت قفسه سینه بیمار در هر دو طرف بطوریکه قرینه و هماهنگ با حرکت شکم، (2 احساس مقاومت ریه در برابر فشردن بگ ، (3 سمع صداهای تنفسی، خالی و پر شدن بگ ذخیره دستگاه در زمان دم و بازدم (4 میزان اشباع اکسیژن شریانی O2sat بررسی شد و در مواردی که هر چهار اندکس ایده آل بود، تنفس مطلوب قلمداد شد. میزان بروز کمپلیکاسیونهای تهویه در ادامه بیهوشی و ریکاوری ( آسپراسیون ریوی، لارنگوسپاسم و برونکوسپاسم، تهوع و استفراغ) ارزیابی شد. نتایج: تنفس بیمار با لوله CPT به اندازه لوله تراشه موفقیت آمیز بود و می توان برای تهویه بیماران بیهوش با تنفس خود بخودی یا تنفس کنترله از آن استفاده کرد. مقاومت راه تنفسی هنگام استفاده از لوله CPT از لوله تراشه بیشتر بود (p<0.05) . میزان هر یک از کمپلیکاسیونهای حین بیهوشی و ریکاوری ( نظیر آروغ و استفراغ) هنگام استفاده از لوله CPT با لوله تراشه تفاوت معنی داری نداشته ولی جمع کل این کمپلیکاسیونها در دو روش اختلاف معنی دار داشتند(p<0.05) . در گروه کنترل به میزان قابل توجهی گلو درد داشته اند (p<0.05) . نتیجه گیری و توصیه ها: نتیجه آنکه تنفس و تهویه با لوله CPT بخوبی انجام می شود و می توان برای تهویه بیماران بیهوش با تنفس خود بخودی یا تنفس کنترله با فشار راه هوایی نه چندن زیاد (cmH2O20-25) از آن استفاده کرد.

سابقه و هدف: به منظور کاهش عوارض لوله گذاری نای پس از بیهوشی عمومی که براثر نفوذ تدریجی گاز نایتروس اکساید به داخل کاف لوله و افزایش فشار وارد بر مخاط نای پدید می آید، بجای هوا از نرمال سالین برای باد کردن کاف لوله استفاده و عوارض حاصل از دو روش مقایسه شد.مواد و روشها: دریک کارآزمایی بالینی تصادفی دو سو کور،60بیمار کلاس یک و دوASA که تحت بیهوشی عمومی به روش یکسان قرار می گرفتند به دو گروه مساوی تقسیم شدند. در گروه مورد از سالین و در گروه شاهد از هوا برای پر کردن کاف لوله استفاده گردید و فشار داخل کاف در حد 30 - 20 سانتی متر آب رسانیده شد. در پایان بیهوشی مخاط زیر کاف لوله با برونکوسکوپ فیبر اپتیک بررسی شد و بسته به جدول درجه بندی شدت آسیب مخاطی، اطلاعات ثبت شد. عوارض گلو درد، اختلال بلع و خشونت صدا در ریکاوری و 24 ساعت پس از عمل نیز ثبت گردید. داده ها با آزمون های آماری تی تست نمونه غیر وابسته و کای اسکوار مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. P<0.05 معنی دار به حساب می آمد.یافته ها: آسیب مخاطی شدید نای (درجه 2) درگروه شاهد 23.34% و در گروه مورد صفر درصد بود. آسیب مخاطی درجه صفر و یک در گروه هوا 16.66% و60% و در گروه سالین 87.09% و 12.91% بود (p=0.002) میانگین گلو درد در گروه هوا 12.27% و در گروه سالین24.72%بود(p=0.56)  میزان بروز گلو درد در ریکاوری 93.3% در گروه هوا و 77.4% در گروه سالین بود (p=0.56) اما پس از 24 ساعت این میزان به 83..% و29% رسید (p=0.001) در گروه دیسفاژی و گلو درد 86.6% و43.3% و در گروه سالین 63% و45.6% بود. (p<0.04).نتیجه گیری: پرکردن کاف لوله تراشه با نرمال سالین به جای هوا، روشی آسان و مطمئن برای کاهش عوارض ناشی از لوله گذاری نای به دنبال بیهوشی عمومی است.